Ik ben T, redactielid.
Het is binnenkort 10 jaar geleden dat de grote aardbeving in Oost-Japan plaatsvond.
Ik ben zelfstandig videoproductiedirecteur en heb de mogelijkheid om voor interviews op verschillende locaties te komen.
Ongeveer een jaar na de Grote Aardbeving in Oost-Japan op 2011 maart 3 ontmoette ik lokale mensen uit heel Tohoku op een werkverzoek van een bepaalde stichting. Nu er een jaar is verstreken sinds de ramp, kijk ik terug op de situatie toen tijd. We hebben een interview afgenomen.
Deze keer schrijven we een 'Special Feature Article' waarin we terugblikken op de berichtgeving van die tijd, met de bedoeling hem te eren.
3 maart: De aardbeving vindt plaats
Op 3 maart was de lucht helder in Tokio.
Het was een typische middag, net als alle andere.
Ik zat achter de computer de video te bewerken.
Omdat ik me een beetje moe voelde na dagenlang de hele nacht op te zijn geweest, besloot ik een korte pauze te nemen op het balkon van mijn kantoor, waar ik met een wezenloze blik naar buiten staarde.
Opeens was er een kleine trilling die geleidelijk sterker werd, waardoor planken en computerschermen begonnen te schudden en uiteindelijk omvielen.
Gelukkig zat ik op het balkon en kon ik ontsnappen. Voor de zekerheid zocht ik mijn toevlucht buiten.
Ik weet nog dat ik naar de bomen langs de straat keek en ze zo heftig zag bewegen als golven.
Korte tijd later vond er een tweede, hevigere beving plaats.
Het was groter dan de eerste keer en ik ging met mijn gezicht naar beneden op de stoep liggen en zei: Wat gaat de tijd snel! Door te bidden kon ik aan het gevaar ontsnappen.
Ik weet zeker dat jullie allemaal al op de hoogte zijn van de specifieke details over de grote aardbeving in Oost-Japan via het nieuws. Daarom zal ik daar hier niet verder op ingaan.
Verschillende delen van Tohoku leden grote schade door het kernongeluk en de tsunami.
Zoals ik in het hoofdartikel al aangaf, werd ik een jaar later door een bepaalde stichting gevraagd om naar verschillende delen van Tohoku te reizen om onderzoek te doen.
Prefectuur Tochigi ~ Reddingsteam voor verweesde honden en katten ~
We vertrokken vanuit Tokio en de offerte die we de klant gaven, was erg krap. Daarom was het interview al binnen een week afgerond.
Eerst ging ik met fotograaf W. naar de stad Nasu in de prefectuur Tochigi.
De plaats waar we aankwamen was "Reddingsteam voor verweesde honden en katten"Meneer, mevrouw.
Destijds telde de dierentuin op een beperkte oppervlakte zo'n 500 honden, katten en paarden.
Er zijn in ieder geval niet genoeg vrijwilligers en niet genoeg geld om de dieren te beschermen.
In zo'n situatie,Honden en katten zijn net als andere levende wezens, dus we laten ze niet in de steek.Terwijl de directeur van de instelling sprak, draaide ik de microfoon naar hem toe en vroeg ik mezelf af hoe belangrijk mijn eigen leven was tijdens het interview.
Nadat ik het interview had afgerond, besefte ik dat de levens van mensen en dieren gelijkwaardig zijn.
Ik heb vooral medelijden met de dieren die van hun baasjes gescheiden zijn en met de baasjes die hun geliefde dieren verloren hebben.
Toen ik binnen in de faciliteit keek, zag ik een groot aantal dieren in een kleine ruimte worden gehouden, en in omstandigheden die nauwelijks hygiënisch genoemd konden worden, probeerde het personeel wanhopig voor de dieren te zorgen met een onvoldoende aantal medewerkers. Echter Ik kon het niet helpen dat ik gefrustreerd raakte omdat ik niemand kon helpen.
Het Orphan Dog and Cat Rescue Team is nog steeds actief en werkt elke dag hard om de dieren te helpen die nog steeds geen thuis hebben.
【link】Reddingsteam voor verweesde honden en katten
Prefectuur Gunma ~ Katashina Dorpskantoor ~
Nadat we Ibaraki verlieten, reden we naar Gunma, een nogal onconventionele route.
Katashina-dorp, prefectuur GunmaIk hoorde dat er veel slachtoffers van de ramp waren opgevangen.
Toen we in Katashina Village aankwamen, interviewden we de burgemeester van het dorp in het gemeentehuis.
Het dorp Katashina heeft ongeveer 5200 inwoners.
Dit kleine dorp heeft 1 miljoen yen uitgetrokken voor de hulp aan de mensen die door de aardbeving ontheemd zijn geraakt. Ook heeft het dorp ingestemd met de opvang van 1000 slachtoffers.
Hoeveel mensen werden gered door die gedurfde beslissing?
Terwijl er in heel Japan veel vrijwilligers en donaties worden gedaan, raakte de enorme actie van dit kleine dorp ons echt.
「Mensen zitten in de problemen. Dus werken we samen."
Het is niet makkelijk om zoiets simpels te doen. Vooral als het om groepen gaat in plaats van om individuen.
We verlieten Katashina Village met de wens om meer verhalen te horen.
※We zullen ze hier niet opnoemen, maar er zijn andere plaatsen in Katashina Village genaamd "MurantiëWe konden ook een vrijwilligersteam interviewen, genaamd " De activiteit is inmiddels stopgezet.
Prefectuur Miyagi ~ Veteranenvereniging, Dr. Kamata ~
Vanwege beperkingen in het artikel laten we dit detail weg, maar we gaan nu verder met de berichtgeving over de prefectuur Miyagi.
De vrijwilligersgroep voor de wederopbouwVereniging van veteranen"en een dokter uit dezelfde prefectuur,"Professor Kamata"We hebben hem geïnterviewd.
Ze waren allebei vrijwilligers en ze deden wat alleen zij konden om de slachtoffers te helpen.
Nadat we de prefectuur Miyagi hebben verlaten, rijden we naar onze eindbestemming, de prefectuur Iwate.
Op dat moment waren zowel mijn fotograaf W als ik moe van onze dagelijkse uitstapjes. Daarom deden we dutjes tijdens het rijden en waren we voorzichtig. Ook stelden we het schema naar voren, zodat we het afgesproken tijdstip voor het interview niet zouden missen.
Tot nu toe was de inhoud vooral geschreven vanuit het perspectief van vrijwilligers, maar in de resterende twee artikelen wordt de focus verlegd naar de harde realiteit vanuit het perspectief van de slachtoffers en de reddingswerkers.
Prefectuur Iwate - Ootsuchi kleuterschool
Stad Otsuchi, prefectuur Iwate. Toen we aankwamen, werden we begroet door een groep lachende kleuters met levendige stemmen.Ootsuchi kleuterschool (nu Ootsuchi kinderschool)"was.
Op het moment van de aardbeving waren de kinderen net wakker geworden van hun middagdutje.
Door de aardbeving begon de kleuterschool hevig te schudden. De kleuterleidsters voelden het gevaar en evacueerden de kinderen naar de berg achter de school.
Een paar ogenblikken later keek ik naar beneden en zag hoe alles werd opgeslokt door een zwarte deining.
Ik beefde van angst en kon alleen maar wachten tot het tij zou zakken.
Een paar dagen later ontdekte het personeel een schokkende waarheid.
Negen kinderen uit de kleuterschool werden slachtoffer van de tsunami.
Ik heb zelf kinderen.
Ik kon mijn sprakeloosheid bedwingen en ging verder met het interview.
Maar de gevoelens lijken gewoon te kloppen.
Ik beëindigde het interview met tranen in mijn ogen, wat gênant was.
In de middag ging ik nog een keer naar de kleuterschool om wat extra foto's te maken.
Het was tijd om te spelen en de onschuldige glimlachjes van de kinderen verwarmden ons terwijl wij bibberden van de kou.
Daartegenover stond een moeder die met tranen in haar ogen over haar kinderen waakte, alsof ze werd herinnerd aan iets dat een jaar geleden was gebeurd. Die scène zal ik nooit vergeten.
Prefectuur Iwate - Brandweer Ootsuchi -
De laatste keer dat ik er wasDe brandweer van de stad Ootsuchi.
De vermoeidheid was op een hoogtepunt, maar omdat we dachten aan de slachtoffers en hun hulpverleners, voelden we dat we moesten volhouden. Naarmate het interview vorderde, werd mijn enthousiasme steeds groter.
Direct na de aardbeving ging de brandweer van Otsuchi de stad in om de inwoners te informeren over de evacuatie en de ramp.
Hij leverde ook een bijdrage aan de evacuatie- en reddingsacties.
Als gevolg hiervan zijn 11 teamleden omgekomen of verdwenen.
Ik kreeg de gelegenheid om de brandweercommandant te interviewen.
Als we terugkijken op het afgelopen jaar, is er binnen de brandweer geen sprake van een cyclus van verdriet,De band tussen de leden ontstond juist door hun verlies.
Die woorden gaven mij het zetje dat ik nodig had.
Omdat we elke keer dat we naar een andere plek gingen om interviews te doen, een vreemd gevoel van depressie kregen. Ik was te beïnvloed.
De positieve woorden van de leider stelden ons echter gerust en we konden onze reportage in Tohoku zonder ongelukken afronden.
Na verslaggeving vanuit heel Tohoku
Ik heb ook interviews afgenomen bij bedrijven en bij individuele woningen die door de ramp zijn getroffen, maar ik heb geen van de interviewgegevens meer op mijn harde schijf staan. Daarom kan ik het deze keer niet in het artikel opnemen.
Wat ik 10 jaar geleden leerde van mijn verslaggeving, is dat naast het grote aantal verloren levens, veel mensen ook hun 'bezittingen' verloren.
Sommigen zijn hun huis kwijtgeraakt, anderen hun dierbare herinneringen.
Toen ik terugkwam in Tokio, besefte ik pas hoe waardevol mijn huidige levensstijl en leven zijn.
Het moment waarop het ‘gewone dagelijkse leven’ plotseling verdwijnt.
Nadat ik deze realiteit met eigen ogen had gezien, vroeg ik mij af: wat kan ik nu doen?
Hij gelooft dat dit omgezet kan worden in 'film' via de waardevolle bron die 'interviews' heet.
Ik dacht dat dit iets was wat alleen ik kon, dus ging ik aan de slag.
Dat interview blijft mij tot op de dag van vandaag bij.
Het goede en het slechte.
Nu er 10 jaar zijn verstreken, heb ik het gevoel dat ik dit artikel kan schrijven en mijn ervaringen met iedereen kan delen.
Vanuit het perspectief van de verslaggever,
Ik zal voor die dag bidden.
![De magie van "geurig"... Hoe je "vaste parfum" op een chique en leuke manier kunt gebruiken voor zowel mannen als vrouwen [Review]](https://mainoriti.com/wp-content/uploads/2025/02/IMG_0065-3-485x273.webp)
